domingo, 17 de agosto de 2008

El material, o quiero decir la MARIN.


Este apartado voy hacer un poco de analisis de diferentes cosas, pero principalmente del material utilizado para realizar estos 3.000km.
Estamos en unos tiempos en que las buenas bicicletas rondan por los 7kg las de carretera, y 8-9kg las de BTT.
Que si el carbono, que si aleaciones de diferentes combinaciones aeroespaciales, suspensiones electroimantadas digitalizadas y monotorizadas por automatas ultraligeros y supersonicos... Vaya que una buena bici hoy ya es lo ultimo que la NASA esta utilizando.
Yo tambien tengo mis bicis de carretera y de BTT de carbono, y tambien con su Durace o XTR, no os creis que tambien soy un pijillo para esto de la bici.
Pero llega el dia que quiero hacer algo con tranquilidad y durabilidad y aqui tengo mi MARIN, de hace un poco mas de 15anyos.
Su peso ronda por los 14-15kg con el deposito vacio. El anyo pasado le pusimos radios mas gruesos pues cada salida con alforjas tenia rotura de radios (recuerdo que hace unos anyos las tuve y muy en serio para llegar a Santiago de Compostela por culpa de los radios....).
De las alforjas que os puedo decir... una de ellas llevaba un pegado con cinta americana, ahora en el fondo de la alforja he puesto el impermeable y asi ya se que no voy a perder nada por alli...
Los frenos, son los que hace 15anyos, con tiro central y pocas historias...
Quantas averias he comentado durante la ruta???
Solo pare en Catalunya porque perdi un tornillo (de la bici) y en una tienda de bicis muy amablemente me la reponieron... en todo el viaje no he tenido NADA!!!!
Ni un triste pinchazo, ni un radio roto... nada en 3.000km
Es suerte?
Lo que quiero decir es que creo que voy a vender las de carbono para solo salir con la Marin, pues al fin y al cabo uno disfruta dandole a los pedales sin importar que lleva entre piernas...
No no, no las vendo, el carbono es para hacer danyo a los amigos, a los que luego con unas butifarras en algun bar, se comentan las historias hechas por cada uno, que por pequenyas historias que sean, en los desayunos de los domingos son hazanyas com la que hizo Cristofol Colon en 1492.
Nada amigos, que la Marin durara aun mucho y algun otro anyo cuando mi interior me pida otra aventurilla seguro que la Marin volvera ha ser mi companyera...
Saludos y hasta manyana!!!!!

5 comentarios:

Anónimo dijo...

Nen: ¡NOS VEMOS MAÑANA! C.

JCM dijo...

Ei, Francesc!! Ets un crack!! ja as aconseguit el teu repte, enhorabona!!! els de sta. Eulalia t'esperem amb moltes ganes de veure't, així que ja et pots reservar un cap de setmana per nosaltres. Una abraçada molt gran, i un altre cop enhorabona

Anónimo dijo...

Bueno, ahora ya si se puede decir que eso está hecho!!! El final de ruta requiere una foto con Caroline y Arantxa celebrando frente a un buen festín.
Y para el año que viene llegada en Zürich, que está más cerca! ;-)
Inma

Anónimo dijo...

enhorabuena!!!
ya espero conimpaciencia tu regreso,para hablar sobre todo esta locura, bendita locura que nos ha tenido medio mes ocupados en seguirte y empujandote con el corazón.
Gracias por compartirlo con todos nosotros.

Anónimo dijo...

Vinga Leo, ja ets a terres Gregues.
Al ATAAAaaQUEEEeeee... !!!!

Enhorabona per aquesta feta...

Salutacions

Gabi M.